Развітацца з ёй без сведак...Укладаючы ў невялікі чамаданчык піжаму, нэсэсэр, ежу, якую падрыхтавала на дарогу Зарына, ён казаў амаль весела:- Я чакаю вас у госці. Віка павінна пабачыць Маскву. Абавязкова. Не адкладаючы. На вясновыя канікулы, добра?- Добра, тата, мы прыедзем, - паабяцала Зарына.Але ён чамусьці не верыў больш старэйшай дачцэ, залішне памяркоўнай, разважлівай. Дзіўна! Раней ён часта ўспамінаў Зарыну і адчуваў, што любіць яе мацней, чым іншых дзяцей, - можа таму, што маленства яе прайшло пры ім. А цяпер раптам уся любоў яго перайшла на Віку. Ён хацеў, каб яна, Віка, згадзілася прыехаць на канікулы ў госці, - тады ён паверыў бы. Але Віка маўчала. І яму стала балюча.Віка выявіла свае пачуцці, калі ён пачаў развітвацца.Апрануў шынель, прайшоўся па пакоі, як бы ўспамінаючы, што забыўся. Спыніўся, каб сказаць - не апошнія словы, не «бывайце» - зноў нешта пра іх паездку. А Віка кінулася да яго, моцна абшчапіла за шыю, не пацалавала, а прыціснулася тварам да пляча, да пагона і прашаптала:- Даруй, тата.«Ты даруй мне, дачка. Вы ўсе даруйце...» - падумаў, але не сказаў, лічыў, што нельга ў дзяцей прасіць даравання. Многа ён за вайну пахаваў сяброў, блізкіх людзей, але ніколі не было так цяжка, а тым больш ніколі не было так пакутліва развітвацца з жывымі. Нясцерпна пакутліва. І ён заспяшаўся развітацца хутчэй. Тройчы пацалаваў Віку, абняў Зарыну, схапіў чамаданчык і выйшаў не аглянуўшыся.Віка падышла да акна. Гусцеў снег. Сняжынкі кружыліся перад шыбамі ў дзівосным танцы. Але хаты больш не плылі. Толькі праз пялёнку мяцпліцы яны здаваліся прыгажэйшымі.Бацька выйшаў з двара і рушыў цераз вуліцу. Сняжынкі адразу забялілі чырвоны верх яго папахі, пагоны на плячах, шэры шынель на ссутуленай спіне.Віка глядзела яму ўслед і... не думала пра яго. Яна раптам пачула дзіўную музыку, сумную і ўрачыстую. Здалося, што звіняць, спяваюць сняжынкі. Яна прыслухалася з бояззю. Раней яна толькі бачыла прыгажосць фарбаў у навакольным свеце, умела адрозніць у белым снезе іншыя колеры і адценні. Але ніколі не чула, каб снег і ўсё наваколле пачало гучаць такой вось незвычайнай музыкай. Што гэта? Чаму гэта?- Падаюць сняжынкі... - прашаптала яна, і голас яе, знаёмыя словы ўліліся ў гэту музыку. Яна гучна паўтарыла другія радкі: - На холмах Грузии лежит ночная мгла...Зарына абняла яе.- Слаўная ты мая дзяўчынка! Не гаруй! Загоіцца наша рана... Сыдзе снег. У палісадніку, вось там, зацвітуць півоні... Прыйдзе шчасце. Я веру: у нас многа будзе шчасця. У цябе. І ў мяне. І ў Паўла. Ты ведаеш, мне раптам вельмі захацелася, каб хутчэй прыйшла вясна. Я ўночы думала пра вясну. І сніла кветкі. Колькі мужнасці ў Паўла! Ты помніш, як ён закрычаў: «Не завіце мяне Паўлікам!» Мы заўсёды будзем жыць дружна. Вось так... Я клянуся табе ў сваёй дружбе.Словы сястры не ўліваліся ў гэту музыку, як радкі вершаў і яе асабістыя думкі. Словы сястры жылі асобна, і Віка пачала ўслухоўвацца ў іх. Гэта было цяжка - слухаць адно і другое.- Шчасце - у дружбе і вернасці. Як узрадаваўся Павел, калі зразумеў, што ты не паедзеш. Ён шчыры і добры, наш брат.Постаць бацькі непрыкметна растала ў снежнай каламуці. І сціхла музыка...1960 г.