«Дурненькі мой... Ніхто мне не трэба, акрамя цябе. Цябе чакаю... Цікава, што ты робіш у тэты час? Спіш? Сёння я дам табе тэлеграму, што выпісалася з бальніцы... Парадуйся разам з намі».Прачнулася адна з суседак па палаце, таксама маладая жанчына. Працерла кулакамі вочы.— Вы не спіце? Баліць? — спытала яна ў Сашы.Ад моцнага адчування шчасця Сашы захацелася каго-небудзь прыласкаць. Яна пагладзіла ўскудлачаныя за ноч валасы жанчыны.— Не, не баліць, Клава. Мне хораша.— А калі хораша, то спіце. Яшчэ рана.— I суседка, пазяхнуўшы, павярнулася на другі бок, тварам да сцяны.Саша з усмешкай паправіла ёй коўдру. Яна дастала з тумбачкі грэбень і пачала прычэсвацца. Развязала стужку, якой валасы былі перавязаны на ноч, і яны рассыпаліся па плячах, упалі на грудзі. Саша, любуючыся, перабірала іх рукамі. Яшчэ год назад яна падстрыглася. Але калі выйшла замуж, Аня сказала, што цяпер хадзіць падстрыжанай непрыгожа, і Саша пачала адпускаць валасы. Цяпер яны ўжо доўгія і вельмі падабаюцца ёй.Труба пастуха заспявала ўжо зусім блізка. Замукалі каровы. Вясёлае, гарэзлівае, з рознымі адценнямі — то ласкава-запрашальнае, то пагрозліва-загаднае — «выга-аня-яй!» палохала ластавак. Яны з крыкам кідаліся ад бальніцы ў бок Дняпра і лёталі нізка над вадой, адчуваючы, відаць, сябе там у большай бяспецы.«Вось жа дзярэ горла,— з бяскрыўднай няўхвалай падумала Саша пра пастуха.— Дзяцей пабудзіць...»А на самай справе ёй хацелася, каб Ленка прачнулася. Тады янапайшла б у дзіцячую, узяла б яе на рукі, пачала карміць, а то ад малака ажно баляць грудзі.На вуліцы галасы жанчын: суседкі, выгнаўшы жывёлу, перакідваюцца першымі словамі. Вось і голас Марыі Сяргееўны — яна таксама выгнала сваю карову. Дзіўная жанчына! Трымае карову, даглядае, турбуецца, а ўсё малако аддае ў бальніцу, для хворых. Саша ганарыцца сваёй дружбай з Марыяй Сяргееўнай. Дружба гэтая пачалася два гады назад, як толькі Саша прыехала сюды на працу. Галоўурачу куставой бальніцы з першых дзён спадабалася маладая фельчарыца, сціплая і працавітая. Але асабліва сардэчнай стала іх прыязнасць, калі Саша даведалася, што сын Марыі Сяргееўны служыць разам з Пятром, «у адным падраздзяленні», як яны пішуць, захоўваючы ваенную тайну. Калі яна спытала ў Пеці, той напісаў, што Сеня Пясоцкі — яго лепшы друг, яны нават аднойчы пасля адбою атрымалі па нараду за размову. У сардэчных пісьмах яна пачала часцей, чым раней, прасіць яго, «свайго малога хлапчука», каб ён вёў сябе разумна і не рабіў глупстваў. Ёй вельмі хацелася, каб сваёй стараннасцю ён заслужыў права прыехаць у адпачынак, няхай у самы кароткі — на дзень, на два. Толькі б пабачыць яго! I каб ён пабачыў сваю дачку! Сваю Алёнку... А вось і яна... Нешта сёння яна прачнулася раней, чым звычайна. А можа, гэта не яна? Не, Саша з першага ж дня беспамылкова пазнавала яе крык і цяпер, напэўна, пазнала б сярод тысячнага хору дзіцячых галасоў. Саша нейкі момант з усмешкай слухае. Малая дзіўна крычыць: крыкне раз, два, паслухае — ці не ідуць, потым зноў... Так здаецца маладой маці, і яна пяшчотна шэпча: «Хітруння ты мая! Але разбудзіш ты іншых дзяцей».Саша накідвае халацік, ідзе ў дзіцячую. Бальніца спіць. Спіць дзяжурная сястра. I на вуліцы стала ціха: прайшоў статак, узняўшы пыл, і зноў запанавала цішыня летняй раніцы, калі не настаў яшчэ гарачы час уборкі і людзі даюць сабе адпачынак, асабліва ў нядзелю. Толькі працавітыя і неўпынёныя ластаўкі не адпачываюць, яны першыя сустрэлі дзень і цяпер старанна працуюць — ім няма як адпачываць, бо прачнуліся іх малыя дзеці...