— Хаця б снег не перастаў... Каб слядоў не было. Раніцой яны могуць пачаць шукаць...Ускрай вялікай лесасекі, дзе амаль гэтак жа, як у полі, гулял і снежныя смерчы, іх сустрэў вартавы — Павел (самы малады з падпольшчыкаў, Саша нават мала ведала яго).— Ціха? — спытаў вартавога Данік, а таму, відаць, здалося — «Ціхан», і ён адказаў:— Дрэнна яму.Гэта як бы падагнала іх: яны пабеглі цераз заваленую ламаччам лесасеку, спатыкаючыся. Саша не прыкмеціла, калі побач з ёй апынуўся Анатоль. Ён схапіў яе за руку, дрыжачым голасам сказаў:— Хутчэй, Саша. Сюды,— і павёў за сабой.У канцы лесасекі, за вялікай кучай ламачча, хлопцы з сасновага галля змайстравалі нешта накшталт маленькага будана. Саша пралезла туды следам за Анатолем. Ён пстрыкнуў запальнічкай, падпаліў сухую трэску, і яна ўбачыла твар раненага: бледны, здрабнелы і ад гэтага зусім дзіцячы, з засмяглымі вуснамі і па-дзявочы доўгімі і белымі ад інею вейкамі. Дыхаў Цішка цяжка, перарывіста, з хрыпам і бульканием. Мабыць, рэагуючы на святло, на нейкі міг ён расплюшчыў вочы і гучна сказаў:— Хлопцы... гарыць!..Анатоль перадаў лучыну Даніку і пачаў памагаць Сашы. Асцярожна расхінуў ватоўкі, якімі Цішка быў накрыты, развязаў бінты — стужкі падранай прасціны, лёгка, як малога, прыпадняў яго на руках.Куля трапіла ў спіну, прабіла лёгкае. Праз маленькую чорную шчылінку з бульканием вырывалася паветра, пырскаючы кроплямі крыві. А ўвогуле крыві было мала...Саша за сваю практыку бачыла нямнога цяжкіх раненняў, аднак адразу зразумела, што гэтая рана — смяртэльная, што толькі неадкладная аперацыя ў добрых клінічных умовах, магчыма, магла б выратаваць жыццё Цішку. Балюча, да млоснасці балюча і крыўднастала ёй, што яна нічым не здолее памагчы гэтаму хлопчыку і мужнаму герою. Няўпэўненымі рухамі апрацавала яна чорную ранку, з дапамогай Анатоля старанна забінтавала. Свецячы ім лучынай, Данік спытаў:— Ну што, Саша?Яна не адказала — не магла, бо душылі слёзы. Яна зрабіла ўкол, каб падтрымаць яго сэрца, і ўліла ў рот глыток малака, бутэльку з якім грэла каля сваіх грудзей.Цішка праглынуў малако і ціха папрасіў яшчэ:— Піць.Гэтае свядомае кароткае слова ўсцешыла хлопцаў, асабліва Даніка і перапалоханага, маўклівага і непрыкметнага навічка — Лёню. Ім здалося, што Цішка пачуў сябе лепш. Але Саша ведала, што гэта не так. Яна сядзела побач і трымала пад кажушком яго гарачую руку. Што яна магла зрабіць яшчэ? Як памагчы? Асталося толькі адно — сачыць за пульсам. Сэрца яго, маленькае хлапечае сэрца, яшчэ жыло, змагалася. Але якія няроўныя яго ўдары! То яно робіць некалькі моцных штуршкоў, то Саша раптам зусім губляе пульс. Але аб тым, што арганізм змагаецца, сведчыць дыхание, гэткае ж няроўнае, з шумным хрыпам. Колькі ён можа гэтак пратрымацца? Каторая цяпер гадзіна? Калі ж нарэшце прыедзе дзядзька Аляксей? Чаму ён не едзе? Трэба спытаць у Даніка. Але гаварыць чамусьці страшна, здаецца, што калі яна загаворыць, то згубіць яго пульс, страціць адчуванне яго жыцця. Побач з ёй нехта сядзеў у будане і моцна дрыжаў; яна не заўважыла, што хлопцы, увогуле апранутыя на задание легка, знялі сваю верхнюю апратку, каб накрыць раненага таварыша. Толькі вартавы быў у ватоўцы. Хлопцы грэліся тут, у будане. Саша чула, як яны вылазілі, шапталіся за буданом.Нехта зноў спытаў знадворку:— Як ён, Саша?Яна зноў не адказала. Што можна адказаць? Як страшна шуміць лес! Здаецца, ніколі ў жыцці яна не чула такога шуму. Як сціскаецца сэрца! Але хіба мае права яна звяртаць увагу на боль свайго сэрца? Боль там — у яго сэрцы, у яго грудзях. Вось ён ірвануўся, застагнаў, пачаў трызніць: