У невялiкiх руiнах таго раёна схавацца нельга, я добра разумеў. Трэба выходзiць. I я выйшаў у Пушкiнскi завулак, рушыў да ракi. Схаваць могуць толькi людзi, савецкiя людзi. Я зазiраў у вокны драўляных дамоў. Я ведаў гэтыя дамы, але не ведаў людзей. Жыдоўская сям"я, дзе я кватараваў, эвакуiравалася. Другiх знаёмых тут не было. Якiя знаёмыя ў студэнта! Прайшла мiма добра апранутая жанчына, агледзела мяне залiшне зацiкаўлена. Што прыцягнула яе ўвагу? Я намагаўся не кульгаць, закрываў рукой прабiтую палу пiнжака. З двара выбег афiцэр, на хаду зашпiляючы гузiкi. Я сцiснуў ручку пiсталета. Але немец не зачапiў мяне, глянуў абыякава i пабег у бок цэнтра. Мабыць, яго выклiкалi па трывозе. Я звярнуў у вузкi безыменны завулак, па якiм некалi хадзiў да ракi. Можа, i цяпер спусцiцца да ракi i паспрабаваць пераплыць яе? Але на тым беразе бязлесны луг. Кожны, хто з"яўляецца там, бярэцца на мушкi кулямётаў. Не, ратунак можа быць толькi ў адным з гэтых дамоў. Але ў якiм? Аўчаркi брахалi ўжо недзе каля ўправы. Калi натрапiлi на след, яны будуць тут цераз дзве-тры хвiлiны. Нельга марудзiць. Я азiрнуўся i... убачыў дом, у якi мяне пацягнула нейкае асаблiвае чуццё. У такiя моманты з"яўляецца iнтуiцыя, якая вядзе беспамылкова. Дом гэты стаяў не ў рад з iншымi дамамi, а ў глыбiнi добрага саду. Прыгожы асабняк. Аднойчы я быў у гэтым доме. Прыходзiў здаваць экзамен гаспадару яго доктару Савiчу. - Савiч? Той Савiч? - не вытрымаў i выказаў сваё здзiўленне Шыковiч. - Але. Той Савiч, пра якога Гукан з тваёй дапамогай пiша, як пра здраднiка. Той Савiч, якi супрацоўнiчаў з немцамi, узначальваў аддзел управы i якому фашысты арганiзавалi пышнае пахаванне. - Тысяча i адна ноч. I ты пайшоў у гэты дом? - Але. Сiгануў цераз паркан, пераканаўшыся, што завулак пусты. Безумоўна, я рызыкаваў. Я ведаў, хто такi Савiч. Больш таго, я ведаў, што ў доме кватаруе лекар нямецкага шпiталя. Што ж... памiраць, дык з музыкай, чорт вазьмi! Я iшоў ужо ў той дзень раз на смерць. Яна дала адтэрмiноўку. I калi не было iншага выйсця, калi любы варыянт даваў яшчэ менш шанцаў... Але, акрамя ўсяго, была нейкая iнтуiцыя... Была вера ў гэтага чалавека. У Сцяпана Савiча. Я ведаў не Савiча-здраднiка, а Савiча-лекара, буйнейшага iнфекцыянiста, бясстрашнага чалавека, якi за сорак год лекарскай дзейнасцi патушыў дзесяткi эпiдэмiй. Яго паважалi ў горадзе. Няўжо такi чалавек мог прадацца? Звалiўшыся ў чужы сад, як з неба, я спалохаў мiлую iстоту. Яна кармiла трусiкаў. Клеткi з трусамi стаялi паўз паркан у два паверхi. Я пазнаў дзяўчыну. Дачка Савiча. Калi мы прыходзiлi да хворага доктара здаваць экзамен па iнфекцыйных хваробах, яна, падлетак, школьнiца, падавала нам чай. Доктар, знаёмячы нас з ёй, сказаў: "Гэта мая гаспадыня". Але iмя яе за тры гады я, безумоўна, забыўся. Яна войкнула, а потым сурова спытала: "Што вам трэба? Хто вы?" "Цiшэй! - шыкнуў я. - Я друг тых, каго сёння павесiлi". "Павесiлi? А каго павесiлi?" Я ўзлаваўся. Калi iдзе такая вайна, калi штохвiлiны гiнуць людзi, жывуць, аказваецца, вось i так: за высокiм парканам, у добрым садзе, кормяць трусiкаў... Жаруць трусяцiну... I не ведаюць, што робiцца навокал. "Людзей, якiя не сагнулi спiны. Чуеце? Аблава! Схавайце мяне!" Узлаваны, я не прасiў - загадваў. I яна зразумела. Схапiла мяне за руку i шпарка пабегла да дома. У калiдоры спынiлася, задыханая, узбуджаная. "Куды ж вас схаваць? Пад кухняй ёсць пограб. Хочаце туды?" Я паверыў у яе шчырасць i цалкам даверыўся ёй. Але на парозе кухнi яна спынiлася. Перадумала.