— Завошта, братуха, уліп?Я не мог адказаць, бо адчуваў — скажу адно слова — і пырснуць слёзы.Адказаў мой канваір:— Малодшага лейтэнанта ўдарыў.— А-а!.. Відаць, было за што. Сярод іх розныя ёсць...— пачаў разважаць гаманкі матрос, але ўгледзеў непадалёк капітан-лейтэнанта і адразу знік.Аднак пасля гэтай кароткай размовы на мяне перасталі глядзець як на злачынца. А ў позірку адной немаладой жанчыны я злавіў нават спачуванне. Але яна, гэтая жанчына, раптам чамусьці напомніла мне... пра дзённік. Я забыўся свой дзённік! I цяпер, безумоўна, яго возьмуць, будуць чытаць, ён пойдзе па руках... Мяне ажно кінула ў гарачку ад гэтай думкі. Асабліва здалося ганебным, што ўсе могуць даведацца пра мае адносіны з Антанінай, пра яе ўчынак. Было адчуванне, што ў такі час, калі хацелася захаваць душэўную чысціню, я раблю подласць. А можа, Тоня сапраўды пакахала? А калі і не, усё роўна я не маю права — не маю! — крычаць пра гэта на ўвесь дыві-зіён, бо гэта подла, нізка, не па-мужчынску. А даць дзённік у чужыя рукі — значыцца, закрычаць менавіта так, на ўвесь голас, бессаром-на, цынічна, даць падставу для самых брудных плётак... Навошта я пісаў гэты дурацкі дзённік? «Дурацкі»? Хто сказаў так? Сеня, друг... Разумны, слаўны, прадбачлівы чалавек. Няўжо прауда, што цябе няма жывога, што я ніколі не ўбачу цябе?Гора, прыступ шалёнай злосці пры ўспаміне аб тым, хто вінаваты ў яго смерці, і зноў трывога за дзённік. Яна расла з кожным крокам да штаба. Сто разоў я намерваўся папрасіць канваіра: няхай перадасць Астахаву, каб той схаваў мой сшытак (ён ведае, які сшытак) і нікому ні ў якім разе не аддаваў яго. Астахаву я верыў. Але канваір — чалавек з узвода Кідалы,— перш чым сказаць Астахаву, можа расказаць каму не трэба, і тады ўжо напэўна дзённік трапіць у чужыя рукі, чаго добрага, яшчэ самому гаду таму.Усе гэтыя перажыванні давялі мяне да ліхаманкавага стану. I калі я апынуўся на гаўптвахце — у камеры-сушылцы, дзе пахла цэглай, вугалем і дымам, які ўеўся ў кожную пору закурадымленых сцен,— мае «сябры па няшчасці» хутка заўважылі, што мяне калоціць.— Ды ты, сяржант, хворы. Трэба ўрача паклікаць.Я схапіўся за гэтую думку: можа здарыцца, што прыйдзе Антаніна, і я скажу ёй пра дзённік, няхай уратуе яго, бо там яе жаночы гонар.Сапраўды прыйшла яна. Убачыла мяне — здзівілася і засмуцілася нават.— Як ты трапіў сюды?— О, ваенфельчар не ведае, як трапляюць сюды! — выскаліў зубы адзін з арыштаваных.— Божа мой, і ўвесь гарыш! Табе ў санчасці трэба быць, а не тут! Што здарылася?Паставіла градуснік. Я нахіліўся да яе, даверліва прашаптаў:— Тоня, я набіў морду Кідалу. За смерць Пясоцкага. Мяне могуць судзіць. А там астаўся мой дзённік. У ім шмат што запісана. Ты разумееш? Перадай як-небудзь Астахаву, каб ён схаваў і нікому не аддаваў... Астахаву можна даверыць.Тэрмометр паказваў трыццаць дзевяць градусаў, і Тоня дамаглася, каб мяне перавялі ў санчасць, у тую ж палату, дзе я ляжаў раней. Мне здалося, што яна зрабіла гэта знарок. Непрыемна было ў такі час, побач з думкамі пра Сеню, прыгадваць тое, што здарылася тады. Але ранейшай непрымірымасці не было, бо само сабой атрымлівалася неяк так, што цяпер, калі не стала Сені, яна, па сутнасці, адзіны чалавек, якому можна даверыць шмат што з таго, чаго нельга даверыць іншым.На другі дзень Антаніна прынесла мой дзённік.— Вось. Астахаў перадаў яго мне. Сказаў, што яму цяжка хаваць — вельмі цікуе Муха, раззваніў на ўсю батарэю...