Трывожнае шчасце, частка 4

Гуляючы, я ўбачыў, што аднаму з байцоў, якога выпісалі са шпіталя, аддалі яго франтавы рэчавы мяшок. Значыцца, у асобных выпадках рэчы раненых вязуць разам з імі ў тыл.Я кінуўся да сваёй сястры.— Жэня, мілая, там сяму-таму аддаюць іх рэчы. Можа, і маё што ёсць? Ці нельга даведацца?Яна ўсміхнулася цёпла, ласкава, у яе заўсёды кожнаму раненамутакая ўсмешка — як сённяшні майскі дзень.— А што ў вас, скарб там, што вы так хвалюецеся?Я на момант сумеўся, але тут жа вырашыў прызнацца шчыра, яна разумная і чулая дзяўчына, масквічка, дачка прафесара.— Дзённік у мяне.— Дзённік?— З пачатку вайны я вёў дзённік. Я не памыліўся, яна зразумела.I вось — якое шчасце! — ён зноў у маіх руках, знаёмы, родны, зашмальцаваны агульны сшытак, дробненька спісаны ў кожкую клетачку — трэба было эканоміць паперу.Я сяджу адзінока ў дальняй альтанцы пад соснамі і размаўляю з ім, як з самым верным другам. Перагартаў, перачытаў, успомніў... Апошні запіс, які абрываецца словам «сказалі». Я не мог дапісаць, што сказалі маёру Жураўлёву...Пісаў я позна ўначы пры святле газнічкі, зробленай з гільзы буйнакалібернага кулямёта. Побач бестурботна спалі Чуб і Самародаў. Чуб смешна хроп, з подсвістам. А за дзвярамі тонка свістаў вецер, той своеасаблівы вецер, які здзірае самы верхні пласт снегу, узнімае тонкія снежныя пылінкі і нясе іх бясконца ў адным напрамку. Такая пазёмка засыпае след за пяць мінут.Раптам адчыніліся дзверы, вецер калыхнуў полымя газнічкі. Сушылаў, які стаяў на варце, прашаптаў трывожна і таямніча:— Камандзір! Сюды!Я накінуў кажух, выскачыў. Вартавы хутка падымаўся на скалу, я за ім. Ён не стаў там у поўны рост, як звычайна, а лёг за камень, прашаптаўшы мне:— Лажыся!Я ўпаў побач з ім.— Бачыш? — паказаў ён на возера.Я пільна ўгледзеўся, але нічога не ўбачыў.— Лыжнікі. Многа лыжнікаў. Ідуць ланцугом. У маскхалатах. Ты іх так не ўбачыш. Цені. Звярні ўвагу на цені. Ах, чортава свяціла!Была поўня. Але па небе вецер гнаў пашматаныя хмары, і месячык то хаваўся за іх, то зноў выныраў; па азёрнай раўніне плылі цені ад хмар. Такі цень закрыў бліжэйшую да нас частку возера. Але патроху ён адступаў да левага лясістага берага, і на залітай месячыкавым святлом гладзі вырысаваліся іншыя цені — ад нябачных людзей, што кіраваліся ў наш бок.— Чалавек сорак, калі не больш,— прашаптаў Сушылаў.— Я бачу не толькі цені, але тое, што не закрыта маскхалатамі... Да іхпрыкладна кіламетр. Як думаеш, свае, чужыя?— Фіны, Фядос Яфрэмавіч.Я не сумняваўся — так маглі ісці толькі ворагі. Яны ведаюць, што тут пакаты бераг і лёгка выбрацца з возера. Пост наш новы, пра яго яны маглі не ведаць ці, можа, маюць намер захапіць знянацку і знішчыць.— Будзем біцца? — спакойна спытаў Сушылаў.— Будзем! Яны не павінны прайсці! Я спусціўся ўніз, ускочыў у хаціну.— Трывога, таварышы! — тузануў за нагу Чуба, больш моцнага на сон.— На возеры фіны. Ідуць сюды, прарываюцца ў тыл. Але не павінны прарвацца! Будзем біцца, таварышы, да апошняга патрона, да апошняй кроплі крыві. Як нашы браты там, на фронце...— Дзеткі мае,— прашаптаў Самародаў.Мне не спадабаўся гэты стогн старэчай душы, і я злосна кінуў:— Хто збаіцца — застрэлю!Сам я таксама дрыжаў увесь, але не ад страху, а ад напружання, ад прагі бою, пометы.— Мы не баязліўцы,— бадзёра сказаў Чуб, хапаючы вінтоўку.— Паміраць, дык з музыкай! — I моцна вылаяўся.— Кожны на сваё месца! Як вучыў маёр. Узяць усе патроны, усе гранаты! Кулямёт вазьму я. Мы ўдарым па іх са скалы.